Ένας τρόπος υπάρχει για να μη σου κλέψουν την ιστορία. Να τη μάθεις. Για να κρίνεις δε τα ιστορικά γεγονότα όσο γίνεται πιο αντικειμενικά πρέπει να έχεις μια απόσταση από αυτά.
+
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, 10 χρόνια αργότερα, η οικονομική θέση της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο (ΕΚΤ), φαίνεται να είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι ήταν 10 χρόνια πριν.
Για την σημερινή διοίκηση του οργανισμού και τους“ αστέρες” γύρω της, το ότι παρέλαβαν “καμένη γη” και ότι τελευταία εμφανίστηκε και η πανδημία φαίνεται ν’ αποτελούντα άλλοθι που χρειάζονται για να μπορέσουν να συνεχίσουν να παίρνουν αποφάσεις ξεπουλήματος της κοινοτικής περιουσίας και κατ’ επέκταση της πολιτιστικής κληρονομιάς της.
Τα γεγονότα απέδειξαν πως οι σημερινοί διοικούντες είναι πιο ανεπαρκείς από τους προηγούμενους. Γιατί αν το καλοσκεφτείς οι προηγούμενες διοικήσεις αν “σκότωναν” όλα τα ακίνητα της ελληνικής κοινότητας και είχαν βγάλει στο “σφυρί” μία ή δύο εκκλησίες, όπως επιθυμεί να πράξει η σημερινή διοίκηση, θα είχαν χτίσει το “πανάκριβο πολιτιστικό κέντρο”, χωρίς δανεισμούς, υποθήκες, συνεχή ζητιανιά, δεν θα χρωστούσαν σε κανέναν ούτε δολάριο και θα διοικούσαν ακόμη...Σιγά το δύσκολο ... ευκολάκι για τον καθένα.
Το σοκ που υπέστησαν τα μέλη του οργανισμού βλέποντας την ΕΚΤ, ξαφνικά το 2010 βυθισμένη στα χρέη, κλόνισε την εμπιστοσύνη τους, με αποτέλεσμα να μετριασθεί απότομα τόσο το ενδιαφέρον τους να προσφέρουν οικονομικά, πιστεύοντας πως τα χρήματα τους θα χανόντουσαν σε μια μαύρη τρύπα, όσο και εθελοντικά πιστεύοντας από τότε αλλά και μέχρι σήμερα, πως δεν υπάρχει “γιατρειά”, αλλά...παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.
Οι τέσσερις εναλλαγές προσώπων στην προεδρία μέσα στο2010 ήταν τα πρώτα σημάδια ότι το καράβι ΕΚΤ, πήγαινε ακυβέρνητο και μαρτυρούσαν την παρακμή καθώς και το αδιέξοδο που είχε περιέλθει η ΕΚΤ.
Μετά την «φυγή» του «προέδρου της δεκαετίας», παρατώντας στα δύσκολα τον οργανισμό, ο τότε αντιπρόεδρος έγινε πρόεδρος και αφού και αυτός την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, ήρθε η ακόμη πιο σύντομη προεδρία του καθηγητή Γιώργου Γκέκα, ο οποίος έφυγε μόλις συμπλήρωσε 16 ημέρες, δηλαδή έμεινε τόσο όσο χρειάστηκε για να καταγραφεί στη λίστα των προέδρων του οργανισμού.
Ο τέταρτος που ανέλαβε «κυβερνήτης» και στέριωσε ήταν ο Ν. Γεωργακόπουλος, ο οποίος φάνηκε να έχει πρόθεση να διευθετήσει όλες τις οικονομικές εκκρεμότητες προς τρίτους μαζί και αυτήν της Μητρόπολης, αλλά δεν κατάφερε και πολλά. Ενδεικτικό της δεινής οικονομικής κατάστασης της ΕΚΤ ήταν η λυπηρή διαπίστωση ότι δεν υπήρχαν χρήματα να πληρωθούν ούτε τα κεριά!
Το πιο σημαντικό που έγινε επί θητείας του, ήταν η σύγκληση γενικής συνέλευσης, τόσο για ενοποίηση των χρεών όσο και για την μείωση των μελών του Δ.Σ. από 36 σε 21 μέλη. Μία αναγκαστική απόφαση που όμως δείχνει ξεκάθαρα το μειωμένο ενδιαφέρον των μελών του οργανισμού να προσφέρουν τις εθελοντικές υπηρεσίες τους.
Σήμερα το Δ.Σ. απαρτίζεται από ακόμη λιγότερα μέλη. Στη λήξη λοιπόν αυτής της αποκαρδιωτικής από προσέλευση συνέλευσης, μόλις και μετά βίας επιτεύχθηκε απαρτία, αξέχαστη θα μείνει και η αμίμητη δήλωση του προεδρεύοντος κ. Μιχάλη Μουρατίδη πως «η αξιοπιστία της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο επανήλθε».
Παρά την πεποίθησή του αυτή έχουν περάσει 10 χρόνια και η αποκατάσταση της χαμένης αξιοπιστίας του ιστορικού οργανισμού είναι το πρώτο και μεγάλο ζητούμενο.
Το 2013 ο Ν. Γεωργακόπουλος παραχωρεί την προεδρική καρέκλα στον κ. Αντώνη Αρτεμάκη, ενώ εκείνος από τότε μέχρι σήμερα κατέχει τις θέσεις, του αντιπροέδρου και του ταμία. Η προσπάθεια να απαλλάξουν την ΕΚΤ από το χρέος ήταν η υπόσχεσή τους.
Όμως δεν διευκρινίσαν επαρκώς και ξεκάθαρα πως στο πίσω μέρος του μυαλού τους πίστευαν ότι για να το καταφέρουν θα έπρεπε να ξεπουληθούν εκτός από τα κτίρια του οργανισμού και η ζώσα ιστορία και παράδοση του οργανισμού.
Έτσι αμέσως μετά την ανάληψη των προεδρικών του καθηκόντων ο κ. Αρτεμάκης άρχισε το ξεπούλημα των κτιρίων της ΕΚΤ και δεν άφησε ούτε σκαλοπάτι απούλητο έτσι για ενθύμιο ή για να έχουν τα μέλη κάπου να κάτσουν να κλάψουν βρε αδερφέ.
Λίγα χρόνια αργότερα έρχεται να ζητήσει εκβιαστικά και την πώληση δύο εκκλησιών ... «αν δεν θέλουμε να χαθούν όλες».
Αλλά για να δούμε ποιο είναι αυτό που δεν μας φανερώνουν ο Αντώνης Αρτεμάκης και οι περί αυτόν αστέρες και για ποιον λόγο το αποκρύπτουν; Μας είπαν λοιπόν πως μπορεί να χρειαστεί να πουληθούν μία έως δύο εκκλησίες (δεν μας ξεκαθαρίζουν ποιες) για να εξοφληθεί το χρέος της ΕΚΤ που είναι 4.5 εκατομμύρια δολώστε να αρθεί η υποθήκη από την τράπεζα. Σύμφωνα μ’ εκτιμήσεις του Δ.Σ. του οργανισμού, ακόμη 2.000.000 δολ. θα προστεθούν στο παθητικό, μέχρι το τέλος του 2021.
Κάνοντας απλά μια υπόθεση εργασίας, ας δούμε ποια εκκλησία θα μπορούσε να πουληθεί ώστε να απαλλαχθεί μια και καλή ο ιστορικός οργανισμός από τον βραχνά του χρέους.
Ανατρέχοντας στον δημοσιευμένο ισολογισμό του2020 στην σελίδα 9, υπάρχει ένας πίνακας ο οποίος αναλύει πόσο κοστίζει η περιουσία της κοινότητας (Γη, κτίριο και έπιπλα) και ποια είναι η καθαρή αξία της. Πριν πάμε στους αριθμούς που ποτέ δεν λένε ψέματα, ας δούμε ποιοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν υποψήφιοι αγοραστές ενός Ορθοδόξου Ναού.
Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη πως για ένα τέτοιο μοναδικό και ξεχωριστό αρχιτεκτονικό οικοδόμημα οι ενδιαφερόμενοι θα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
1. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να είναι οι Ελληνορθόδοξοι του παλαιού ημερολόγιου, όμως οι πιθανότητες για να έχουν να διαθέσουν το χρηματικό ποσό που ζητάει η ΕΚΤ είναι πάρα μα πάρα πολύ μικρές.
2. Ένα άλλο χριστιανικό δόγμα – καθολικοί, κόπτες, κλπ. θα τολμούσε να ενδιαφερθεί για έναν ορθόδοξο ναό; Η απάντηση είναι πως οι πιθανότητες είναι μηδενικές, γιατί οι ενδιαφερόμενοι θα απαιτούσαν σημαντική έκπτωση από την αρχική τιμή πώλησης, για να καλύψουν τα εκατομμύρια που θα δαπανούσαν, αφού τόσο η εσωτερική διαρρύθμιση όσο και η εξωτερική δεν θα πρέπει να θυμίζει Ορθόδοξο Ναό.
3. Η λιγότερο συμφέρουσα για την κοινότητα πρόταση, λογικά θα ερχόταν από κάποιον επιχειρηματία, ο οποίος φυσικά θα ενδιαφερόταν μόνο για τη γη. Είναι σχεδόν βέβαιο πως η κατεδάφιση του ναού θα στοίχιζε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες δολ, κόστος που θα αναλάμβανε με τον ένα η τον άλλο τρόπο η ΕΚΤ.
Σύμφωνα λοιπόν με τους ορκωτούς λογιστές η γη του Καθεδρικού Ναού της Παναγίας αξίζει 1.500.000 δολ., του Αγ. Δημήτριου 2.000.000 δολ., της Αγίας Ειρήνης 660.000 δολ και του Αγίου Ιωάννη 1.850.000δολ. Δηλαδή όλες οι εκκλησίες να πουληθούν ως οικόπεδα φθάνουν δεν φθάνουν για να καλύψουν το μέχρι τώρα χρέος του οργανισμού. Άρα οι πιθανότητες και για αυτό το σενάριο τείνουν προς το μηδέν.
4. Περισσότερες πιθανότητες από τις προηγούμενες περιπτώσεις θα έδινα στο να εμφανιστεί κάποιος Ιμάμης και να κάνει μια αξιοπρεπή προσφορά. Γι’ αυτούς είναι πιο απλά τα πράγματα. Δυο χέρια πράσινη μπογιά για να καλύψουν τις αγιογραφίες και το τζαμί θα είναι σχεδόν έτοιμο. Εδώ ολόκληρη Αγιά Σοφία κατάφεραν να μετατρέψουν σε χώρο λατρείας τους. Θεωρητικά εδώ οι πιθανότητες μπορεί να αγγίζουν το 25% και ίσως και παραπάνω, όμως και οι πιθανότητες να εξαφανιστούν από προσώπου γης όσα μέλη της ΕΚΤ θα υπερψήφιζαν μια τέτοια πρόταση, θα μπορούσε να αγγίξει και το 99%.
5. Η πρόταση της Αρχιεπισκοπής ν’ αναλάβει το χρέος της Κοινότητας (από 4.500.000 δολ θα υπερβεί τα 6.000.000δολ στο τέλος του χρόνου), έχει από την πρώτη στιγμή απορριφθεί από τους σκληροπυρηνικούς της ΕΚΤ, οι οποίοι διαδίδουν πως αποτελεί εκμετάλλευση να παραχωρηθεί μια περιουσία “50.000.000” δολ για να εξαγορασθεί μόνο το χρέος. Σιγά βρε λεβέντες. Κόψτε κάτι.
Αν και τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν πως όλη η περιουσία του αστικού οργανισμού είναι $20.000.000 (μαζί με τα συρραπτικά και τις σακούλες σκουπιδιών υπολογισμένα), οι διάφοροι φαφλατάδες, προτιμούν να εκτίθενται και να λένε ό,τι τους κατέβει. Όμως για όλες τις υπερβολές που ακούγονται από τους ανευθυνοϋπεύθυνους της παροικίας θα έχουμε την ευκαιρία να αναφερθούμε σε προσεχή έκδοση.
Είμαι σίγουρος ότι μια παρόμοια ανάλυση την έχει κάνει σημερινή διοίκηση της ΕΚΤ και αφού διαπίστωσαν ότι φαντάζει χλωμό.... να πραγματοποιηθεί δηλαδή ένα από τα 4 παραπάνω σενάρια, κατέληξαν στην απεγνωσμένη λύση της ζητιανιάς.
Μάζευε και ας είναι και ρόγες, σκέφτηκαν και έριξαν στην μάχη τις εφεδρείες, τον πρώην πρόεδρο γιατρό Τάσο Καραντώνη και τον πρόεδρο του Ελληνικού Σπιτιού κ. Γιάννη Φαναρά, που ως συνήθως λειτουργούν ως «πυροσβέστες». Βέβαια τι να σου κάνουν και αυτοί; Πάρα τις προσπάθειες τους δεν φαίνεται οι κόποι τους να φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, λέει ο λαός. Όταν στην έναρξη της ερανικής προσπάθειας (23 Μαρτίου)συγκεντρώνονται 185.000 δολ και μετά από 14 ημέρες οι νέες προσφορές δεν ξεπερνούν τις 40.000 δολ., μπορεί κάποιος που παρατηρεί τα γεγονότα από απόσταση να πει με βεβαιότητα στους αστέρες της ΕΚΤ ότι η αξιοπιστία της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο ΔΕΝ επανήλθε ακόμη και ας μην επαναπαύονται.
Με τέτοιους ρυθμούς για να συγκεντρωθούν τα 4.500.000 δολ. θα χρειαστούν το λιγότερο 5 χρόνια. Θα έχει κατασχέσει η τράπεζα την περιουσία και εκείνοι ακόμη θα διεξάγουν εράνους.
Το να μη δουλευόμαστε μεταξύ μας και οι διοικήσεις να παρουσιάζουν τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν, αποτελεί βασική προϋπόθεση για να επανέλθει η χαμένη εμπιστοσύνη των ομογενών προς την ΕΚΤ. Βέβαια πέρα από την πλάκα, το δίκαιο είναι να δώσουμε λίγο χρόνο ακόμη και να παραμείνουμε σε στάση αναμονής.
Αν σύντομα φανεί πως είναι δυνατόν να συγκεντρωθεί το ποσόν που έχει βάλει ως στόχο η “ανεξάρτητη” επιτροπή και η διοίκηση του οργανισμού, τότε όλα θα έχουν πάει καλά, γιατί έμπρακτα ένας σημαντικός αριθμός ομογενών θα έχει πει την τελευταία λέξη.
Αν πάλι κάπου η ερανική προσπάθεια δεν προχωρήσει με τον ρυθμό που απαιτεί η περίσταση, θα πρέπει να πέσουν στο τραπέζι και να εξετασθούν ρεαλιστικά, χωρίς πείσματα, υπερβολές και αγκυλώσεις, λύσεις που έχουν πρώτο μέλημα τη διάσωση της θρησκευτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της ΕΚΤ.
Υπάρχουν τέτοιες λύσεις. Όπως στην Ελλάδα κανείς δεν διανοήθηκε το 2012 να πουλήσει έστω μια κολώνα από την Ακρόπολη για να μειώσει το υπέρογκο χρέος της, έτσι και εδώ στην Μικρή Ελλάδα, δεν θα έπρεπε κανείς όχι μόνο να έχει ξεστομίσει σαν ιδέα την πώληση Ιερού Ναού, όπως έγινε, αλλά ούτε καν να έχει σκεφτεί ένα τέτοιο μακάβριο σενάριο.
Γιατί όπως ο βράχος της Ακρόπολης χωρίς τον Παρθενώνα θα ήταν ένα μάτσο κοτρόνες έτσι και μια ελληνική παροικία στην ξενιτιά χωρίς τα ιερά ή πολιτιστικά μνημεία της, θα ήταν «λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα».
Γιατί όλη αυτή η κληρονομιά η οποία ξεπήδησε μέσα από τις δεκαετίες, έχει δημιουργηθεί μετά από αγώνες και στερήσεις των προγόνων μας. Και αυτή τους η υπερπροσπάθεια ... είναι ανεκτίμητη.